Το coming out — η αποκάλυψη της σεξουαλικής ή/και της φυλομετάβασης ταυτότητας — δεν είναι μια στιγμή. Είναι μια πορεία. Και για πολλούς ανθρώπους, είναι μια πορεία που κουβαλά φόβο, προσδοκίες, επιβίωση, διλήμματα.

«Να το πω στον γονιό μου;»
«Να το μοιραστώ στη θεραπεία;»
«Θα με δει αλλιώς;»
«Μήπως αυτό γίνει το “θέμα” μου;»

Στην ψυχοθεραπεία, το coming out δεν είναι “αποκάλυψη”· είναι επαναδιεκδίκηση. Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος φέρνει στην επιφάνεια έναν πυρήνα του εαυτού του που ίσως έκρυβε, προστάτευε ή ντρεπόταν — όχι επειδή δεν άξιζε, αλλά επειδή δεν είχε χώρο να υπάρξει χωρίς φόβο.

Η θεραπευτική σχέση — όταν είναι ασφαλής — γίνεται το πρώτο ίσως πλαίσιο όπου η ταυτότητα δεν χρειάζεται να εξηγηθεί, να αποδειχθεί ή να διορθωθεί. Μπορεί απλώς να είναι.

Σε αυτό το πλαίσιο, η ψυχοθεραπεία δεν είναι ουδέτερη. Είναι συμπεριληπτική. Δεν κρατά “ίσες αποστάσεις” από την κακοποίηση και την επιβίωση, από την απόρριψη και την επιβεβαίωση. Ξέρει να αναγνωρίσει τις ιστορικές πληγές των LGBTQ+ ατόμων, το κοινωνικό στίγμα, τις διακρίσεις, αλλά και τη δύναμη που φέρει κάποιος όταν επιμένει να είναι ο εαυτός του.

Το coming out στη θεραπεία μπορεί να είναι:

μια στιγμή ανακούφισης
μια στιγμή που επανεγγράφεται η σχέση με την ενοχή
ένα “τεστ εμπιστοσύνης”
ή απλώς μια φράση: «Είμαι gay / bi / trans / queer / non-binary…»
Και ο ρόλος του θεραπευτή δεν είναι να “διαχειριστεί” αυτή τη φράση, αλλά να τη δεχτεί — ολόκληρη — και να μείνει. Χωρίς ερμηνεία, χωρίς περιέργεια, χωρίς δική του αμηχανία.

Γιατί όταν μια ταυτότητα γίνεται αποδεκτή χωρίς να γίνεται πρόβλημα, τότε ανοίγεται ο δρόμος για να εξερευνηθεί:
– Πώς βιώνεται;
– Πώς έχει τραυματιστεί;
– Πώς μπορεί να ανθίσει;

Και κυρίως: Πώς ο άνθρωπος μπορεί να την κρατήσει χωρίς να χρειάζεται πια να κρύβεται.

Η ψυχοθεραπεία δεν είναι απλώς χώρος λόγου – είναι χώρος ορατότητας. Και το coming out είναι μια πράξη επιβίωσης, όχι εξομολόγησης.