Όλοι μας λέμε ιστορίες. Άλλες φορές δυνατές, άλλες φορές πονεμένες. Ιστορίες για το ποιοι είμαστε, τι αξίζουμε, τι μπορούμε να αντέξουμε, πόσο δικαιούμαστε να αγαπηθούμε.
Κάποιες από αυτές τις ιστορίες δεν τις επιλέξαμε εμείς. Μας τις είπαν άλλοι – γονείς, δάσκαλοι, σχέσεις, κοινωνία – κι εμείς τις εσωτερικεύσαμε σαν αλήθειες. Και κάπως έτσι, η φωνή του “έτσι είμαι” έγινε φωνή του “δεν μπορώ αλλιώς”.

Η αφηγηματική θεραπεία (narrative therapy) βασίζεται στην ιδέα ότι δεν είμαστε το πρόβλημα – το πρόβλημα είναι το πρόβλημα. Και το πώς το αφηγούμαστε, επηρεάζει βαθιά το πώς το ζούμε.

Όταν λέμε:

“Εγώ πάντα τα χαλάω όλα”
“Δεν είμαι για σχέσεις”
“Είμαι υπερβολικός/ή, κανείς δεν με αντέχει”
…τότε βρισκόμαστε μέσα σε μια κυρίαρχη αφήγηση – μια ιστορία με συγκεκριμένο σενάριο, ρόλους, τέλος. Η αφηγηματική θεραπεία βοηθά να αναγνωρίσουμε αυτές τις ιστορίες, να τις αποδομήσουμε με φροντίδα και σεβασμό, και να ανοίξουμε χώρο για άλλες εκδοχές – εκείνες που ίσως δεν είχαν ακουστεί ποτέ.

Μέσα από συνεργατική διερεύνηση, ο θεραπευτής δεν λειτουργεί ως ειδικός που “ξέρει”, αλλά ως συνοδοιπόρος στην ανακάλυψη νέου νοήματος. Μαζί, αναζητούμε μικρές εξαιρέσεις, λησμονημένα σημεία φωτός, στιγμές που η φωνή του ανθρώπου δεν ήταν μόνο πόνος αλλά και επιμονή, χιούμορ, αντοχή, σχέση.

Η αλλαγή δεν έρχεται από έξω. Έρχεται όταν ξανασυναντιόμαστε με τον εαυτό μας ως πρόσωπο και όχι ως σύμπτωμα. Όταν αποκτάμε λόγο για όσα μας καθόρισαν και λέξεις για όσα μας απελευθερώνουν.

Στην αφήγηση, υπάρχει πάντα ένα καινούργιο κεφάλαιο να γραφτεί. Η θεραπεία βοηθά αυτό το κεφάλαιο να μην ξεκινά με “πάλι τα ίδια” αλλά με “τώρα μπορώ αλλιώς”.

Δεν χρειάζεται να αλλάξεις αυτό που είσαι. Μόνο να αναγνωρίσεις ότι είσαι κάτι πολύ περισσότερο απ’ ό,τι έχεις πει μέχρι τώρα.